Dag 1 Vlucht Schiphol - Antananarivo

Deze keer rekenen we op een makkelijke heenreis; 1 stop in Parijs, totale vluchtduur ongeveer 16 uur én maar 2 uur tijdsverschil. Een eitje vergeleken met sommige vreselijke reizen uit het verleden (Cusco-Schiphol: 42 uur). En zowaar loopt alles ook redelijk als gepland. Om 11 uur 's avonds landen we in (An)tana(narivo). Alleen nog even langs de douane en dan lekker slapen!

Dat "even" blijkt 2 uur te duren... Er zijn 3 loketjes bezet; 1 voor Malagasy burgers (2 passagiers), 1 voor buitenlanders met visum (10 passagiers) en 1 voor buitenlanders zonder visum (248 passagiers). Je zou denken dat die 2 loketten hun drukke collega te hulp schieten nadat ze in 2 minuten hun klanten weggewerkt hebben, maar niets is minder waar. Men peutert vrolijk de neus leeg, terwijl De Horde het eenzame loketje belaagt. Dit leidt tot anarchie, want rijen zijn er niet en iedereen is te moe om netjes zijn beurt af te wachten. In het loketje zit men als in een Disney film de paspoorten te verwerken: eentje neemt ze aan, de tweede zoekt de juiste pagina, de derde tikt afwezig wat op een computer, de vierde stempelt wat en de vijfde geeft het weer terug. Ze fluiten er nog nét niet bij... Men neemt dit werk zo serieus dat je gezicht niet wordt vergeleken met het paspoort; blind stempeltjes zetten is kennelijk controle genoeg.

Een Russische passagier, model Kozak, denkt het systeem te kunnen omzeilen en probeert zich langs het visum-loket te bluffen met de ik-spreek-alleen-maar-Russisch-en-jullie-zitten-hier-toch-niets-te doen-Act. Na 3x te zijn teruggestuurd geeft hij het op en gaat letterlijk als een klein kind in een hoekje zitten mokken. Welkom in Afrika.

Gelukkig weten we dat ons hotel maar 1 kilometer van het vliegveld af ligt en laten we ons niet te zeer het vel over de neus halen door de taxichauffeur als hij met zijn kaartje met "officiële" prijzen wappert (en ons hier 15 euro voor wil laten dokken).

Dag 2 Antananarivo

De aanwijzingen in onze reisgids zo goed mogelijk opvolgend hobbelen we richting Lac Anosy in het midden van de stad. Het verbaast ons hoe weinig toeristen (lees: blanken) je ziet. Heel anders dan we gewend zijn. We worden ook regelmatig aangesproken door mensen die zéer toevallig net morgen naar onze bestemming toe blijken te gaan en nog wel wat mensen mee kunnen nemen! Jaha, de wereld hangt van toeval aan elkaar!

Wel zien we enkele blanke mannen door de stad lopen die gisteren tegelijk met ons aankwamen in Madagascar. Koud 16 uur in het land lopen ze al innig met een - schijnbaar - plaatselijke schone rond. En niet alleen in Tana; vooral op de toeristische hotspots zien we Westerse mannen die uitgezwaaid worden door kortstondige scharrels of (veel te intiem naar Malagasy normen) flikflooiend in het openbaar zitten. Sextoerisme is een groot probleem in Madagascar, al lijkt de overheid in ieder geval voornemens het misbruik van minderjarigen aan te pakken door te dreigen met forse gevangenisstraffen.

Lac Anosy met zicht op het Rova

Het Rova

Op een soort veranda bij een blanken-hotel vinden we eindelijk een rustig plekje waar we kunnen zitten zonder dat we ons naast een open riool bevinden of om de 30 seconden lastig worden gevallen door verkopers of wannabe-gidsen. Bij het zoeken van een restaurantje merken we dat onze reisgids uit 2009 hopeloos achterhaald is; sinds de coup is er zoveel veranderd! Het zal niet de laatste keer zijn dat we hier last van hebben.

Dag 3 Vlucht Morondava, reis Belo sur Tsiribihina

Gelukkig hebben we de gids voor onze tour naar Bemaraha kunnen bellen en is hij blijven wachten op ons. Hij heeft slecht nieuws; we kunnen door de vertraagde vlucht niet meer voor het donker tot in Bemaraha komen en moeten halverwege stoppen en overnachten. Een halve dag Tsingy à 125 Euro gaat in rook op... Bedankt Air Madagascar! Strike two...

In het gebied rond Morondava zijn een paar bijzondere plekken te zien die ons zeer karakteristiek voor Madagascar lijken: Avenue du Baobab en de Tsingy de Bemaraha. De Tsingy liggen "slechts" 200 kilometer van Morondava af, maar vanwege de helse wegen duurt dit ongeveer 10-12 uur. Je kunt per camion-brousse of zelfs zebu-kar, maar het gros van de toeristen gaat per tour over de Tsiribihina rivier of met 4WD. Hotel "Chez Maggy" heeft ons in contact gebracht met Michel, een oude rot in het vak die samen met zijn buddy François toeristen door heel Madagascar rondrijdt.

Met Michel op weg

Baobabs in love

Oeps...

Voetbal kijken - Belo

Tot aan de Tsiribihina rivier gaat het redelijk gesmeerd, maar bij de oversteek dondert een taxi-brousse bijna van het pontje af omdat de rail waar de afrijplank aan vast zit afbreekt. Niet verwonderlijk als we een paar dagen later zien hoe provisorisch het weer gerepareerd is... Heel voorzichtig stut men het busje en krijgt men het na anderhalf uur heelhuids de oever op. Het is 2 uur 's middags als we in Belo sur Tsiribihina aankomen.

We zijn pas op de helft van de reis, maar omdat de weg de tweede helft zo ontzettend slecht is durft Michel niet verder. Stel je voor dat je in het donker vast komt te zitten... We nemen een kamer in Hotel Karibo en lopen het stadje in. Voor het eerst merken we wat het betekent om Vazaha (blank) te zijn. Met een mengeling van verwondering en vriendelijkheid worden we elke drie tellen op onze huidskleur gewezen. Regelmatig worden we zelfs ronduit uitgelachen om iets wat we doen of hebben...

Nee, de omgeving op je in laten werken en als de spreekwoordelijke "vlieg op de muur" kennis te nemen van een andere cultuur is er niet bij. Zodra je je witte neus om de hoek steekt, verander je de omgeving. Het is iets waar ik de hele vakantie geregeld diep over moet zuchten; ik zie prachtige dingen en taferelen, maar voordat ik er echt van kan genieten of een foto van kan maken, heeft men mij in de smiezen en zijn de rollen omgedraaid. De toerist wordt de attractie!

Dag 4 Reis Bekopaka, Tsingy de Bemaraha

Aan de kant van de weg maken we kennis met de Afrikaanse manier van repareren; hergebruiken tot het van ellende uit elkaar valt, waarna je het meest kapotte onderdeeltje vervangt door een ander zesdehands onderdeel dat je ergens al jaren bewaart. Een goedkope methode, maar de reparaties zijn helaas niet zo betrouwbaar. Na bijna twee uur onder de auto liggen geeft Michel het op; hij kan het missende onderdeel niet bij elkaar improviseren. Dan maar verder zonder remmen rechts...

In een dorpje verderop weet Michel wel de benodigde spulletjes bij elkaar te scharrelen; een stuk spijker en een stukje touw. Macgyver is er niets bij! Het dorpje stelt verder niets voor; 7 strooien Sakalava hutjes midden op de savanne met allemaal kinderen die erom heen rennen, maar toch weet Michel ergens een fles THB bier vandaan te toveren. Hij staat op het punt om het bier als alternatieve remvloeistof te gebruiken, als een passerende collega-gids nog een flesje echte remvloeistof bij zich heeft.

Behamotra

Behamotra

Eindelijk: de Manambolo rivier!

Petits Tsingy

Petits Tsingy

Michel heeft niet overdreven; de laatste 25 kilometer naar de Manambolo rivier zijn ongelofelijk slecht. Het blijkt dat vorige week nog andere 4WD onverrichter zake om hebben moeten keren... April is duidelijk het onbetrouwbare beginnetje van het seizoen; wie in deze weken reist kan maar beter veel extra ruimte in het reisschema inbouwen voor onvoorziene omstandigheden. Michel stapt regelmatig uit om eerst blootsvoets de diepte en layout van poelen op de weg te keuren en dankzij zijn kunsten komen we om 2 uur 's middags alsnog in Bemaraha. We kunnen het niet maken om nu niet te gaan hiken :). Snel de bagage dumpen en op naar het Ranger Station!

Anders dan bijvoorbeeld in de VS, is informatie over de Nationale Parken schaars. Dit heeft er waarschijnlijk ook mee te maken dat veel, zo niet alle, activiteiten in de parken uitsluitend onder begeleiding van een gids zijn. Héél anders dan we gewend zijn; met name ik moet eraan wennen om niet mijn eigen tempo te kunnen bepalen. Het wordt ook snel duidelijk dat men verwacht dat je de planning direct overgeeft aan elke willekeurige Malagasy die (gebroken) Frans spreekt en part-time er een beetje bij-gidst. De Tsingy zijn zo'n belangrijk onderdeel van onze Madagascar ervaring dat we hierover thuis zo veel mogelijk informatie hebben gezocht. Mede daardoor zijn we in staat Ranovelo precies uit te leggen wat we willen zien; zelfs in het Ranger Station krijg je maar matige voorlichting over wat nou precies waar te vinden is.

Zoals bijna overal in Madagascar zijn de toegangsprijzen in dit nationale park voor buitenlanders grofweg 10x hoger dan wat een local zou betalen. Anders dan in Argentinië hebben we daar hier niet zoveel moeite mee; het welvaartsniveau ligt zover uit elkaar dat een beetje gringotax helemaal zo gek niet is.

Onder begeleiding van Ranovelo gaan we naar het "Circuit Manambolo" in de Petits Tsingy, het deel van het park waar de Tsingy "slechts" 15 meter hoog zijn. Veel tours, met name de Tsiribihina rivier-tours, doen de Tsingy slechts kort aan en beperken zich tot de Petits Tsingy. We kijken onze ogen uit, als elke bocht en elke klim nieuwe ontzettend mooie doorkijkjes en vergezichten oplevert. Dat belooft wat voor morgen!

Dag 5 Tsingy de Bemaraha, Grands Tsingy

We trekken onze klimharnasjes aan en volgen Ranovelo het Tsingy woud in. Het verschil tussen de Grands en Petits Tsingy is direct duidelijk; alles is groter, hoger, scherper en dieper. We klauteren door grotten en nauwe spleten dat het een lieve lust is. Als we eenmaal het "dak" van de tsingy bereiken, ongeveer 50 meter boven het diepste punt, worden we op een adembenemend uitzicht getrakteerd! Helaas kunnen we niet overal zo lang blijven als we willen, aangezien we ook nog een andere trail willen lopen.

Andadoany

Ankeligoa

Panorama!

Ankeligoa

Decken's Sifaka

Na een stevige lunch worden we door Michel bij de start van Ankeligoa afgezet. Het is bijzonder hoe verschillend ook dit deel weer is; zo hoog en scherp als de afzonderlijke pieken hier zijn hebben we ze nog niet gezien. Het lijken wel miljoenen zwaarden die naar boven steken. Het Malagasy werkwoord tsingy tsingy betekent "op je tenen lopen"; iets wat verstandig lijkt gezien de messcherpe rotsen. Vanuit dit deel hebben we het mooiste uitzicht van de dag, over het labyrinth van tsingy en bomen. Als we goed kijken, zien we zelfs wat schattige Decken's Sifaka's door de bomen springen!

Het wekt onze verbazing als we horen dat er op dit moment maar 10 of 20 toeristen dit gigantisch grote park aanwezig zijn. Het schijnt dat het Tsingy de Bemaraha per jaar meestal slechts 6000-8000 bezoekers trekt en dat dit aantal sinds de staatsgreep in 2009 nog steeds niet terug op dit niveau is. Het maakt onze ervaring van dit unieke park tot een hele intieme, maar voor de regio is het natuurlijk erg belangrijk dat de aantallen weer wat aantrekken.

Dag 6 Reis Baobab Avenue, Morondava

Rond 4 uur komt Baobab Avenue dan eindelijk in zicht. Gehaald! We waren er op de heenreis al heel even gestopt (waarschijnlijk omdat Michel er rekening mee hield dat we het op de terugreis niet zouden halen...), maar in het namiddaglicht is het nog veel mooier. Een nadeel is wel dat het ineens "stikt" van de toeristen! Het zijn er niet eens zoveel, maar toch is het verassend wat de impact op de omgeving is. Anders dan in alle dorpjes die we in deze streek zagen, zijn de locals die zich hier rond zonsondergang ophouden aardig commercieel ingesteld.

Behamotra

Les Rois des Baobabs

Gelukkig doet het niets af aan het prachtige, magische geheel van de galerij van grote baobabs die langzaam steeds roder ingekleurd wordt door de zonsondergang. Ook in het zogenaamde "blauwe uurtje", nadat de zon al ondergegaan is, zien we de mooiste dingen.

Tja, en toen waren we eigenlijk al klaar in Madagascar, toch? Baobabs...check! Lemurs...check! Tsingy...check! Cultuurshock...check!

Dag 7 Morondava, vlucht Antananarivo

Even zonder gekheid; elke luchtvaartmaatschappij heeft wel eens vertraging, daar kun je soms niet eens zoveel van zeggen. Zo werkt dat nou eenmaal. Maar, we zijn tot 3x toe dusdanig benadeeld door AirMada dat we - in my humble opinion - het recht op klagen verworven hebben. Onze tip: vermijd als het even kan vliegen binnen Madagascar; onbetrouwbaar, slecht voor het milieu, duur én ik heb schroefjes los zien zitten!

We ontbijten uitgebreid, halen 2,5 miljoen bij de bank en dobberen wat in het zwembad, tot het tijd is om naar het vliegveld te gaan. Met de mogelijkheid van het overboekt zijn van de vlucht in het achterhoofd, zijn we de eersten die voor de incheckbalie wachten. Niet dat een dagje extra in Morondava zo'n straf zou zijn, maar we willen vooral snel van Air Mada af zijn! Een paar uurtjes later landen we op het regenovergoten Tana en gaan we maar weer naar Auberge du Cheval Blanc.

Dag 8 Ambohimanga, Vlucht Toliara, reis Ifaty

Vooral het oude houten 1-kamerpaleis van de eerste koning Andrianampoinimerina (dat is, geloof het of niet, de sterk afgekorte versie van zijn naam) is mooi om te zien; het ligt midden in de compound, omgeven door gebouwen van latere koningen. Zoals op wel meer plekken in Madagascar lopen er hier veel gidsen en "gidsen" rond. Na de afgelopen dagen willen we eigenlijk weer eens iets zonder gids ontdekken, dus we slaan alle aanbiedingen af. Voor sommige ijverige mannetjes is zelfs "non merci" niet duidelijk genoeg, maar uiteindelijk slagen we er in de cultuurbarriere te doorbreken en laat men ons met rust. Toerisme is in Madagascar een erg gewilde branche om in werkzaam te zijn; de lonen liggen een aantal keer hoger dan die van veel andere beroepen. De officiële beroepsgidsen, bijvoorbeeld die in de nationale parken, zijn meestal uitgebreid opgeleid en weten aardig wat te vertellen. Bij de officieuze weet je het maar nooit; het frans is meestal comme ci comme ça en het overdragen van informatie blijkt dan ook een kunst te zijn die niet iedereen verstaat.

We zijn duidelijk niet de enige die Ambohimanga de moeite waard vinden. We zien regelmatig busjes met kleine groepjes blanken of Aziaten vergezeld van een Malagasy gids de heuvel op tuffen en een uurtje later weer naar beneden gaan. We hebben alle tijd tot onze vlucht om 18:00 vertrekt, dus we slenteren wat door het dorpje dat wat lager ligt en kopen er wat spullen om als lunch te eten. Hier kun je ook de poort bewonderen die bij onraad afgesloten werd doordat slaven er een soort grote stenen pannenkoek voor rolden (zie het bankbiljet van 200 Ariary).

Ambohimanga - Rova

Gebouw van Adrianampoini-merina

Rova

Omgeving van Ambohimanga

Onze chauffeur probeert nog Ar 20.000 voor zichzelf bij de prijs te bluffen als hij ons afzet op het vliegveld, maar daar trappen we niet in. Geheel in stijl weet Air Mada ook deze vlucht weer anderhalf uur te vertragen, maar uiteindelijk landen we dan in Toliara. Gehaald! We pinken geen traantje weg als we afscheid nemen van Air Madagascar.

We zagen de bui voor vanavond al een beetje hangen; het is inmiddels zo laat dat er geen openbaar vervoer meer naar Ifaty gaat. Dit vissersdorpje ligt ongeveer 20 km ten noorden van Toliara en de weg heeft een bijna net zo legendarisch slechte naam als de "weg" naar de Tsingy. We komen er al snel achter dat de hotels in Ifaty een on-Malagasy hoge prijs rekenen voor een pick-up van het vliegveld; wel Ar 120.000 (30-35 euro)! Uiteindelijk besluiten we dan maar om op goed geluk in Toliara een lift naar het noorden te zoeken.

Bij de baggageband op het vliegveld raak ik - niet geheel toevallig - aan de praat met Neil, een Australiër die de afgelopen 30 jaar door heel Afrika mijnbouw-operaties heeft opgezet. En wat denk je; hij heeft al een transfer naar zijn hotel in Ifaty. Tuurlijk mogen we meerijden! Onderweg leren we van Neil de fijne kneepjes van het mijnbouwvak en vertelt hij dat morgen een delegatie van zijn bedrijf een rijke Europese investeerder in het hotel zal ontvangen die per privé-jet van Marseille naar Toliara vliegt. Dat belooft wat voor het hotel waar we terecht gaan komen... Het blijkt het "Les Dunes d'Ifaty" te zijn; een van de duurste hotels in Ifaty. Ai. We nemen maar een kamer; het is al laat, het dichtstbijzijnde hotel ligt op een paar kilometer afstand en we zijn moe. Wel een beetje banaal om een kwart Malagasy-jaarsalaris voor 1 overnachting af te tikken. Het personeel is duidelijk geen stoffige backpackers gewend, wat misschien ook de reden is dat niemand knipmest om onze bagage te dragen (waar we meestal toch niet op ingaan). Checkout tijd is gek genoeg al om 10:00; ons duurste hotel in Madagascar is meteen ook het minst mora mora...

Dag 9 Ifaty

Visser, net terug van z'n werk

Zo gaat het de hele dag door...

Spiny Forest

Tussen het dorp en het strand in ligt een lang parelsnoer van hotels. In een regio waar de mogelijkheden om in het levensonderhoud te voorzien door de droogte zo beperkt zijn, vormen al die toeristen een belangrijke potentiële inkomstenbron. En dat is te merken ook. Nergens komen we zo veel en zo hardnekkige verkopers tegen als hier. Het is nog nét geen hoogseizoen, dus de verkopers zijn letterlijk in de meerderheid. Gemiddeld worden we vandaag elke 90 seconden benaderd/lastig gevallen door iemand die 1) pareo's (omslagdoeken) 2) excursies naar het spiny forest 3) massages 4) pirogue tripjes 5) duiktochten 6) kettingen verkoopt. Het maakt niet uit of je ligt te slapen in je persoonlijke hangmat, in zee zwemt, naar de zonsondergang kijkt of even je hoofd om de deur van de hotelkamer steekt; elke blanke is vogelvrij om altijd en overal benaderd te worden met het zoveelste "interessante aanbod". Alleen bij Chez Cécile blijven de verkopers op afstand en kunnen we gewoon even zitten.

Een tripje naar het Spiny Forest is het enige dat we afnemen bij de verkopers. Dit is een soort vlakte landinwaarts met bizarre baobab- en andere boomsoorten waar je meestal per zebu-kar naar toe vervoerd wordt. Na Baobab Avenue moet een baobab van goede huize komen om indruk te maken, maar het is zeer zeker een bijzonder landschap.

Dag 10 Reis Ifaty - Ranohira

We lopen bij het eerste zonnegloren naar het pleintje in Mangily en wachten op de taxi brousse. Het is kennelijk vooral bij deze taxi brousse-"verbinding" en om deze tijd van de dag uitzonderlijk dat er vazaha meereizen, want we worden nog meer dan anders aangestaard en uitgelachen. We zijn na 90 minuten hobbelen bijna in Toliara, als Anne plotseling rechtop gaat zitten en zegt: "De Malarone!" Die hebben we bij het inpakken in het donker in de hotelkamer laten liggen!

Bij de eerste mogelijkheid spring ik uit de camion brousse en wordt gelukkig niet lang daarna opgepikt door een vol pickupje dat weer terug richting Mangily gaat. Hilariteit (bij mijn passagiers) alom. Weer 90 minuten later kom ik aan bij het hotel en leg de situatie uit. Natuurlijk weet niemand ergens van, is de kamer al schoon en heeft de schoonmaakster niets gevonden. Non monsieur... Onzin; we wisten inmiddels precies waar we het hadden laten liggen, maar als iedereen stommetje speelt doe je er niet zoveel aan. Als ik de eigenaar dan in 2e instantie verklap dat het om Malarone gaat, neemt hij het helemaal niet meer serieus. In dat geval kán het niet gestolen zijn zegt hij; in Madagascar wordt Malarone helemaal niet gebruikt door de locals, veel te duur. Nee, ik moet maar ergens wat plaatselijke profylaxe halen. En er komt hier sowieso geen malaria voor. Jaa ja...

Niet geheel blij ga ik maar weer naar de hoofdstraat in Mangily waar de pickup me af heeft gezet en ga aan de kant wachten op de volgende taxi brousse richting Toliara. Het duurt ongeveer een half uur vol nawijzen, uitlachen en een huwelijksaanzoek voordat ik eindelijk een beetje genegeerd wordt. Na wat rondvragen kom ik erachter dat het nog een paar uur duurt voor de volgende taxi brousse komt en probeer ik alternatief vervoer te regelen. Een Italiaans echtpaar en hun gids zijn zo vriendelijk om me mee te nemen, Anne op het taxi-brousse station van Toliara op te halen en ons af te zetten in de stad!

En dan moeten we wéér wachten. De taxis-brousses van Toliara naar Ranohira vertrekken allemaal pas om 14:00 (daadwerkelijk vertrek 16:00) en er is er geen een die in de tussenliggende uren het "gat in de markt" vult. Zo maken we vandaag het taxi brousse systeem in al haar glorie mee. Uiteindelijk is het 20:00 als we in Ranohira aankomen. Het openbare leven in Madagascar eindigt abrupt als de zon zo rond 18:00 ondergaat, wat in dit geval donkere straten, gesloten restaurantkeukens en een lichte mate van desoriëntatie met zich meebrengt.

Het eerste hotel waar we tegenaan lopen is Berny, waar we een schone luxe kamer in een soort Middeleeuwse kasteel slash kerker nemen. Er zijn ook allemaal mannetjes die ons, zodra we onze blanke neuzen laten zien, belagen met aanbiedingen om treks door Isalo te regelen. Een van hen claimt zelfs de president van de gidsvereniging te zijn. Oh, en Momotrek is gesloten. Dit patroon komt ons erg bekend voor; de concurrentie is wel vaker nét op dat moment gesloten/failliet/afgebrand/variant hierop. We gaan lekker zelf zoeken en komen al snel uit bij Momotrek, dat wonder boven wonder helemaal niet gesloten blijkt te zijn! Aangezien Momo zelf niet meer geheel nuchter is, neemt zijn Nederlandse partner het organiseren voor zijn rekening en is alles binnen 15 minuten netjes geregeld.

Dag 11 Trek Isalo NP

Een bekend onderdeel van Malagasy cultuur is het systeem rond fady, wat letterlijk vertaald op "taboe" neerkomt. Het is een mix van gedragingen en daden die niet alleen taboe, maar ook als onverstandig worden gezien omdat je zo onheil over jezelf kunt afroepen. Het wordt algemeen als dom en respectloos beschouwd om hier bewust geen rekening mee te houden, al wordt er voor Vazaha die per ongeluk de fout in gaan meestal een uitzondering gemaakt. Het systeem van fady hangt nauw samen met wijze waarop voorouders worden gezien en vereerd en is veel te complex om eventjes uit te leggen. Over het algemeen beschouwt men het wijzen met gestrekte vinger naar iets of iemand als fady en onbeleefd. Dat geldt met name wanneer het gaat over gebouwen of sites van historisch/cultureel belang zoals de verschillende Rova's, en gebieden waar graven van voorouders zich zouden kunnen bevinden in het bijzonder. In heel Tsingy de Bemaraha, maar ook hier in Isalo kun je je wijsvinger dus maar beter binnenboord houden, wat we dan ook ijverig proberen. Nu, maanden later, wijs ik onbewust nog altijd met de knokkel van mijn wijsvinger of met de vlakke hand...

Het lunchpakket is, geheel in de stijl van Madagascar, een stokbroodje zebu & een stokbroodje ei en dit eten we op de rand van het plateau op, met 360° uitzicht. Van alle watervallen en poelen die we de rest van de middag aandoen, vinden we vooral de Cascade des Nymphes erg mooi. Als we eenmaal op de kampeerplek aankomen hoeven we niets meer te doen; de tent staat al en de koks zijn al bezig met het 3 gangen diner. Vakantie!

Cascade des Nymphes

Ringstaartmaki

Dag 12 Trek Isalo NP

Net als gisteren geeft Coco bij elk plantje en beestje tekst en uitleg. Net als andere gidsen in andere parken weidt hij vooral uit over alle "medicinale planten" die alomtegenwoordig zijn. Bij Aloë Vera kunnen we ons nog wel wat voorstellen, maar planten die kanker kunnen genezen...? Zoals we van hem begrijpen wordt nog relatief vaak op deze tradionele manier geneeskunde bedreven, wat vast ook samenhangt met de schaarse beschikbaarheid van moderne/westerse geneeskunde.

Vroeg in de middag komen we weer aan in Ranohira en lunchen we bij Momotrek. Gelukkig laten we ons overhalen om deze zondag niet meer naar Ihosy te gaan en chillen we de rest van de dag in een van de mooie bungalows van Chez Momo (compleet met voortuintje).

Hee; toeristen!

Piscine naturelle

Dag 13 Reis Ranohira - Ihosy - Ambalavao

Als de bankzaken voor elkaar zijn nemen we afscheid van Jaco en lopen over de markt naar het taxi brousse station. En dan is het weer wachten geblazen. Onze tassen zijn al op het busje gehesen, als deze plotseling wegrijdt...waar naartoe? Wat in Peru of Guatemala waarschijnlijk zou betekenen dat je je tas nooit meer terug ziet, is hier de normaalste zaak van de wereld. Meestal blijft het busje een uurtje of zo weg, om volgeladen met mensen en (o.a. jouw) bagage weer op het station te verschijnen om je alsnog op te pikken. Het is een van de vele momenten van de reis dat we ons in Madagascar veel veiliger voelen dan, om maar een voorbeeld te geven, in Guatemala.

Markt in Ihosy; iemand interesse in 2e hands sleutels?

Landschap tussen Ihosy en Ambalavao

Ambalavao

Taxi brousse station - stoffige chaos

Spelend meisje

Antaimoro papierfabriek

Na een ritje door het prachtige landschap tussen Ihosy en Ambalavao, komen we in de loop van de middag in de laatstgenoemde plaats aan. We nemen een kraakheldere kamer in de bekendste tourist trap van het stadje, compleet met lunchende tourbusgangers. De hotels in Madagascar geven ons inziens over het algemeen veel waar voor je geld, en dit hotel is zeker geen uitzondering. De rest van de middag slenteren we wat door het stadje, waarbij vooral de korte broek van Anne tot wijzen en schaterend gelach leidt. Ja, ook onze benen zijn wit.

Dag 14 Anja Reserve, reis Fianarantsoa

Het Anja Reserve bestaat uit een stuk bos vol maki's dat door locals wordt beheerd. Het verhaal gaat dat een van de plaatselijke gidsen de bevolking wilde laten zien hoe de gemeenschap uiteindelijk beter af kon zijn door een stuk bos te behouden, in plaats van het gebruikelijke kappen en tot houtskool verwerken. Dit lijkt aardig te lukken. We worden door een enthousiaste dorpsbewoner rondgeleid, die ons de groepen ringstaartmaki's een voor een aanwijst. De maki's maken het hem niet erg moeilijk, zo gewend aan mensen als ze zijn. De zwart-witte staarten bungelen regelmatig binnen handbereik!

Anja Reserve

Ringstaartmaki - de handjes waren de inspiratie voor E.T.

Aangenaam

Ambalavao

Met angst en beven zien we de terugreis tegemoet; afgaand op onze ervaringen van vanmorgen gaat dat een nog een langdurige onderneming worden. Niets is echter minder waar; we zitten nog geen minuut langs de RN7 als een Landcruiser met wat Malagasy erin stopt die ons wel wil meenemen! "Hoe veel wil je betalen?", vraagt de bestuurder. Met het taxi brousse tarief in het achterhoofd stel ik AR 5000 (€1,70) voor. "Eh...OK!", zegt de bestuurder, verrast over mijn kennelijk erg genereuze voorstel. Even later blijkt hij zelfs helemaal tot Fianar door te rijden en we gaan weer in onderhandeling over de prijs. Mijn aanbod van AR 20.000 (goedkoper dan de taxi brousse voor 2 en veeeel comfortabeler en sneller!) doet hem zowat de tranen in de ogen springen. We begrijpen er niets van, maar kunnen ons geluk niet op! Later komt de aap uit de mouw; hij rijdt huurauto's die een enkele reis gehuurd zijn weer terug naar Tana en alles wat hij tijdens zijn reis extra bijschnabbelt gaat netto zijn zak in. Hoeft de baas niets van te weten.

Negentig minuten later stappen we in Fianar uit; voor ons gevoel hebben we records gebroken! We zijn zelfs nog op tijd voor een hoognodig bankbezoek. Met een halve kilo papiergeld in de rugzak lopen we wat over de markt en boeken we een tour voor morgen bij het Tsara Guesthouse. In dit zelfde hotel eten we later ook en maken we nog maar een keer kennis met de rijke en gevarieerde Malagasy keuken, vol Aziatische en Afrikaanse invloeden.

Dag 15 Trek Ilalazana en Fianarantsoa

De verborgen kapel ligt bovenop de hoogste top en is gemaakt onder een gigantisch rotsblok dat, gesteund door kleinere stenen, anderhalve meter boven de grond hangt. Deze christelijke kapel was een geheime ontmoetingsplek ten tijde van de beruchte koningin Ranovalona, die onder andere het christelijke geloof verboden had.

Even genieten van het uitzicht

Verlegen en nieuwsgierig tegelijk

Haute Ville - Fianarantsoa

Na nog een paar mooie momenten in deze prachtige omgeving komen we ergens in de buitenwijken van Fianar aan. De tour zit erop, maar Serge stelt voor om ook nog even naar Haute Ville, de oude bovenstad te gaan. Hij legt ons van alles uit over de speciale status en culturele waarde van de bovenstad; een verzameling kerken en schattige huisjes. Als toppunt van service stelt Serge ook nog voor om ons naar het station te brengen om de kaartjes te kopen. Aan het eind van de middag bedanken we hem uitvoerig voor de geweldige dag; achteraf beschouwd een van de mooiste momenten van contact met de Malagasy.

Dag 16 Trein Fianarantsoa - Manakara

We krijgen veel trein voor ons geld; de reis van een dikke 200 kilometer duurt inclusief vertragingen maar liefst 13 uur! Die tijd is gevuld met 19 haltes op kleine en nog kleinere stations, rijst- en theevelden, regenwoud, gezellig kletsen met onze Australische overburen Jemma en Kylie, maar vooral veel, heel veel gehobbel.

Langzaam komt de trein uit de remise

Even de elektriciteit "aansluiten"

Een van de kleine stationnetjes

Wat duurt dat rangeren láng!

Tegen de tijd dat we eindelijk in Manakara aankomen is het helaas alweer donker en blijken veel hotels al vol te zitten. Het duurt dan ook even voordat we er eentje hebben gevonden. Volgens onze reisgids zou het moeilijk zijn om vanuit Manakara per taxi-brousse naar Ranomafana te reizen. Gelukkig blijkt dit een geval van achterhaalde informatie dat eens een keertje in ons voordeel werkt. De RN naar Ranomafana is een paar jaar geleden verbeterd, waardoor het uiteindelijk via de serveerster en haar mobieltje zelfs om 21:00 nog lukt om alvast een plaatsje te reserveren.

Manakara schijnt bekend te staan om het hoge aantal nachtelijke diefstallen uit hotelkamers; we letten 's avonds extra op of alle ramen en deuren goed dichtzitten. Schijnveiligheid, maar wat kun je meer doen? Tijdens onze reis horen we meer verhalen van dezelfde strekking en spreken we mensen die bijvoorbeeld tijdens een overnachting in een dorpje door insluipers (geweldloos, maar toch) van digitale camera's en andere waardevolle bezittingen zijn beroofd.

Dag 17 Reis Manakara - Ranomafana

We nemen een ongekend schone cabin in het Chez Gaspard van waaruit we het kabbelen van de rivier kunnen horen. De rest van de middag lopen we wat door Ranomafana, kopen wat spulletjes op de markt en verwerken we een ananas tot blokjes op het stoepje voor onze cabin. We hebben het meteen naar onze zin in Ranomafana!

Op weg naar Ranomafana

Meer dan een lege plastic fles heb je niet nodig als speelgoed

Plaatselijke supermarkt

Dag 18 Ranomafana

's Avonds strijken we neer op de veranda van het Manja hotel, waar we geheel toevallig onze vrienden uit de trein, Jemma en Kylie, weer tegenkomen. Gezellig met z'n viertjes genieten we van het eten en meer dan éen THB! Uiteindelijk komen we terecht in de feestzaal van het dorp, een soort grote schuur, waar de voetbalclub een fundraiser organiseert om op trainingskamp naar Manakara te kunnen. Ook al is het nog niet zo druk, toch is het geweldig om hier als enige vazaha bij te zijn!

Golden Bamboo Lemur

Greater Bamboo Lemur

Paradijsvogel

Voetballen met een meloen

Dorpsfeest

Dag 19 Reis Ranomafana - Ambositra

Hoewel het geregeld iets té gezellig wordt in de taxi-brousse (21 passagiers op 10 officiële zitplaatsen), vinden we het allemaal best. Mooi op tijd komen we in Ambositra (spreek uit: "Ambóestr") aan en nemen een kamer in hotel Jonathan. Ambositra is duidelijk een bestemming waar veel toeristen komen, want er komen weer direct allerlei mannetjes op ons af die vanalles willen regelen voor ons. Heerlijk eigenwijs zoeken we zelf het Maison des Guides en regelen een wandeltocht voor de volgende dag naar de Zafamaniry dorpjes Antoetra (spreek uit: "Antwétr") en Sakaivo.

Ambositra en de omliggende streek valt ons op door de prachtige - en in onze ogen typisch Malagasy - combinatie van mooie heuvels, helgroene rijstvelden en rode lemen of bakstenen Betsileo huisjes. De hoofdweg van het stadje zelf is natuurlijk chaotisch, maar net daarbuiten heeft Ambositra ook een beetje de charme van bijvoorbeeld Ambalavao.

Ambositra

Ambositra

Betsileo huizen tussen Fianarantsoa en Ambositra